پرندگان ممکن است به سمت غذاهای خطرناک و قلابی کشیده شوند. از تکه های پلاستیک رها شده در اقیانوس همان بویی متساعد می شود که برخی مرغان دریایی با آن محل غذای خود را ردیابی می کنند.
تمام اقیانوسها به زباله های پلاستیکی آلوده هستند: بیش از ۵ تریلیون قطعه پلاستیک در آبهای دنیا شناور است. تمام این زباله ها به چرخۀ غذایی وارد می شوند، موجب مسمومیت ماهی ها می شوند و شکم پرندگان را پر از پلاستیک می کنند.
متئو ساووکا از دانشگاه کالیفرنیا می گوید کاملا مشخص نیست چرا برخی از موجودات زباله را با غذا اشتباه می گیرند.
تصویر دستکاری نشده محتویات شکم یک مرغ دریایی در جزایر میدوی اتول اقیانوس آرام.
شاید پلاستیک به نظر شبیه خوراکی خوشمزه بیاید- به طور مثال کیسه پلاستیکی روی آب از نظر انسان به عروس دریایی شناور می ماند. اما بسیاری از مرغان دریایی و دیگر حیوانات دریایی شکار خود را می بویند. ساووکا می گوید « با اینحال تا به حال کسی بوی پلاستیک را بررسی نکرده است.»
بوی تعفنِ جذاب
برخی از انواع مرغان دریایی در جستجوی سخت پوستانی به نام کریل به ترکیب بد بوی خاصی از سولفور جذب می شوند. سلولهای مردۀ جلبک، بوی تخم مرغ گندیده از خود ساتع می کنند که معمولا نشانۀ آنست که کریلهای جلبک خور در محل نزدیکی قرار دارند.
ساووکا و همکارانش قصد داشتند پی ببرند آیا تکه های خیس خوردۀ پلاستیک در
اقیانوس از جلبکهایی که سولفور بد بو تولید می کنند پوشیده می شوند یا نه. به همین منظور جعبه های شبکه دارحاوی تکه های پلاستیک را به دو شناور در نزدیکی ساحل کالیفرنیا متصل کردند.
پس از حدود سه هفته تکه های پلاستیک جمع آوری و در شیشه های هواگیری شده نگهداری شدند. گازِ نمونه های خیس خورده در دریا، بر خلاف تکه های پلاستیک که آب را جذب نمی کنند، دارای ترکیبات سولفوری بود.
در صورتیکه جلبکها به دلیل دیگری غیر از خورده شدن توسط کریلها بمیرند – به طور مثال خشک شدن در اثر بالا و پایین شدن روی تکه های پلاستیکی روی سطح آب – موجب فریب حس بویایی مرغان دریایی می شوند که آنها را به سمت محلی می کشد که بوی سولفور می آید و به جای کریل، زباله قورت می دهند.
پلاستیک در همه جا
محققان برای آنکه مشخص شود مرغان دریایی در مقایسه با پرندگان مشابه بیشتر به سمت زباله های پلاستیکی جذب می شوند یا نه، ۵۵ تحقیق روی ۱۳٫۳۵۰ پرنده را مورد بررسی قرار دادند
. پرندگانی که برای جستجوی غذا از بوی ترکیب سولفور استفاده می کنند شش برابر بیشتر از دیگر پرندگان پلاستیک بلعیدند.
به گفتۀ ساووکا به عبارتی این پرندگان فرصت سازگاری با محیط خود که به سرعت تغییر می کند را نداشته اند: «پنجاه سال پیش پلاستیکی در محیط زیستشان وجود نداشت. و حالا در اقیانوس، دریاچه، رود، یخِ دریا- همه جا پیدا می شود.»
بینایی و بویایی
ریچارد ویت از دانشگاه استاتن نیویورک می گوید ممکن است حس بویایی قوی به پرندگان خاصی در یافتن غذا کمک کند اما بیشتر مرغان دریایی از حس بینایی شان استفاده می کنند: «بیشتر قطعات پلاستیکی قرمز روشن یا نارنجی یا رنگهای خاص دارند. چطور می توان اظهار داشت که از حس بینایی شان در انتخاب این قطعات استفاده نمی کنند؟»
به گفته ساووکا در حقیقت هم شکل و هم بوی پلاستیک می تواند پرندگان را به خوردن زباله ترغیب نماید: «اگر بخواهید چیزی بخورید و آن چیز هم شکل غذا باشد هم بوی غذا را بدهد به احتمال زیاد آنرا برای خوردن انتخاب می کنید.»
منبع: https://www.newscientist.com/article/2112231-the-sweet-scent-of-plastic-lures-seabirds-to-a-dangerous-snack
