آیا ما در دنیایی شبیه سازی شده زندگی می کنیم؟ انبوهی از خبرها می گویند: خیر. دیگر نیازی به نگرانی در مورد اینکه زندگی ما صرفا با نرم افزاری که توسط یک ابر رایانه ای بسیار پیشرفته ایجاد شده است،نداریم.
این داستان ها از یک مقاله علمی پیشرفته درباره شبیه سازی فیزیک کوانتومی نشئت گرفته است. یک مجله علمی به این نتیجه رسیده است که اطلاعات ذخیره شده در مورد تنها چند صد الکترون نیاز به یک حافظه کامپیوتری دارد که از میزان اتم های دنیا نیز بیشتر است، بنابراین، شبیه سازی جهان غیرممکن است.
اما ما در این مقاله معتقد هستیم که یک نوع خاص و محدودِ شبیه سازی به علت مشکلات فنی و سخت افزاری جواب نخواهد نداد. با درک فعلی ما از واقعیت فیزیکی، مسائل کوانتومی مشخصی وجود دارد که نمی توان در یک کامپیوتر کلاسیک و با استفاده از یک الگوریتم کوانتومی خاص شبیه سازیشان کرد، زیرا به حافظه بسیار بالایی نیاز دارد.
زهار رینگل از دانشگاه اورشلیم ، اسرائیل و دیمیتری کورریژن از دانشگاه آکسفورد، در حالی که از کار خود خشنود بودند، به خبرگزاری نیویورک گفتند که این موضوع به نحوی تنها نشات گرفته از نتیجه گیری تعدادی از رسانه ها است. رینگل می گوید این سوال که آیا ما در یک دنیای شبیه سازی زندگی می کنیم، حتی یک سوال علمی نیست.
فرضیه شبیه سازی از سال ۲۰۰۲ شروع شد، زمانی که نیک بوستروم، فیلسوف دانشگاه آکسفورد، ادعا کرد که یک کامپیوتر با جرم سیاره و قدرت ۱۰۴۲ محاسبه در ثانیه می تواند تمام سابقه ذهنی انسان را با کمتر از یک میلیونم قدرت پردازشش برای یک ثانیه، شبیه سازی نماید.
ایده های بوستروم موجب شده است که شرکت فناوری هایی مانند الون ماسک به این باور برسند که تنها شانس یک در یک میلیون وجود دارد که ما در واقعیت زندگی می کنیم. آنها می گویند، ما صرفا داده هایی در داخل سوپر کامپیوتر یک شخص هستیم. البته ایده یک واقعیت شبیه سازی، سوالانی در مورد آزادی اراده و اینکه آیا انسان قادر است سرنوشت خود را کنترل کند، مطرح می نماید.
اما آیا باید به پرسشی که ما اطلاعات کافی برای پاسخ داد به آن نداریم، اهمیت دهیم؟ مارسلو گلیزر در دانشکده دارتموث در هانوور، نیوهمپشایر می گوید: “برای من، هر دو مساله” آیا ما در یک دنیای شبیه سازی زندگی می کنیم “و هر پاسخی به آن بر اساس دانش فعلی کامپیوتر احمقانه است. “مقاله بوسترم فرض می کند که تمدن پشرفته علاقه فوق العاده ای به شبیه سازی گذشته دارد که این همان عقب ماندگی است. معمولااین راه دیگری در این زمینه است که ما چشم به کامپیوتر ها دوخته ایم. “به احتمال زیاد، نسل گذشته به اندازه کافی برای شبیه سازی یک واقعیت برای ما اهمیت قائل نبودند.
گلیزر نقطه نظر دیگری را به ارمغان می آورد: تلاش برای پاسخ دادن به این سوالات بر پایه دانش و ماشین های کنونی ما خطرناک است. رایانه های کوانتومی –اگرهنگامی که واقعا اجرایی شوند – ممکن است بسیار متنوع تر از آنچه ما تصور می کنیم باشند. اگر ما در یک شبیه سازی بودیم، انسان ها ایده های کمی از چیستی قوانین فیزیک در خارج از «دنیای واقعی» مانند اینکه مکانیک کوانتومی چه می گوید و چه محاسباتی در خارج از مرز شبیه سازی ما امکان پذیر است، داشتند.
گلیزر می گوید: «به نظر من این مسئله بشتر تخیل است تا علم.» بوستروم، مسک و غیره می توانند هرگونه استدلالی را در حمایت از دیدگاهایشان بیاورند، مادامی که در حوزه علم فعالیت می کنند.
منبع: we cant ever know whether or not our universe is a simulation
